Tangerine Dream is een Berlijnse elektronische muziekgroep, opgericht door Edgar Froese in 1967. Lees verder
Tangerine Dream is een Berlijnse elektronische muziekgroep, opgericht door Edgar Froese in 1967 in West-Berlijn (Duitsland). De band is een van de pioniers in het elektronische genre. Aanvankelijk speelden zij avant-garde-rock, maar vanaf 1972 keerden zij de conventionele instrumenten de rug toe en speelden ze uitsluitend met elektronische instrumenten. Dit nieuwe genre wordt ook de Berlijnse School genoemd.
Tangerine Dream kende drie belangrijke periodes in hun bestaan. Een eerste is de "The Pink Years" (1967-1971), een tweede is bekend als de "The Virgin Years" (1974-1986) en de "Blue Years" (na het Livealbum "Poland").
De band ontstond in Berlijn, toen Edgar Froese in 1967 een aantal musici om zich heen verzamelde: Charlie Prince (zang), Volker Hombach (saxofoon, dwarsfluit en viool), Lanse Hapshash (slagwerk) en Kurt Herkenberg (basgitaar). Froese was destijds gitarist van de band. De band schopte het in 1968 tot een voorprogramma van Frank Zappa. Dat kon niet verhinderen dat de band uiteen viel in maart 1969. Herkenberg gaat musiceren in "Curly Curve" met Heiner Pudelko (later Interzone) en Alex Conti (later Lake). Froese speelde even verder als studiomuzikant en kwam in aanraking met Steve Jolliffe, veel later zou hij als vast lid opduiken van "Tangerine Dream". Froese speelde ook met Nik Potter ("Hawkwind"). In deze periode maakte Froese kennis met drummer Klaus Schulze.
Een tweede versie van "Tangerine Dream" ontstond als Froese en Schulze Conrad Schnitzler in de gelederen opnemen, "Tangerine Dream" ging toen echt van start. Het in oktober opgenomen album "Electronic Meditation" werd in juni 1970 op de markt gebracht door het platenlabel Ohr. Er zouden nog drie albums bij dat label volgen. Het label had als logo een roze oor, vandaar dat de periode, die gelijkliep met de stijlontwikkeling van de band, aangeduid wordt als "The Pink Years". In datzelfde jaar viel de band opnieuw uiteen. Schnitzler gaat verder solo en Schulze startte "Ash Ra Tempel" met Manuel Göttsching. De derde versie van "Tangerine Dream" kwam tot stand doordat Christopher Franke uit "Agitation Free" overstapte en Steve Schroyder de band kwam versterken. Het eerste wapenfeit van die combinatie was de single "Ultima Thule", dat in de loop der jaren 70 een verzamelaarsobject werd.
In 1971 is het exit Schroyder, die later terug zou komen. Schroyder belandde later in de trancescene. Peter Baumann uit amateurbandje "Burning Touch" kwam hem vervangen. De combinatie Froese, Franke en Baumann begon met "Zeit" aan een succesvolle periode in het leven van Tangerine Dream. De afsluiting van "The Pink Years" vond plaats met de opnamen van "Green Desert", dat pas veel later zou worden uitgegeven. Tangerine Dream begon op te vallen, ook in Engeland waar inmiddels John Peel bezig is met zijn radioprogramma waarin (voor die tijd) alternatieve muziek werd gedraaid. Richard Branson van Virgin Records kwam in contact met de band en bood ze een contract aan. Ohr bleek te plaatselijk te werken en Tangerine Dream wilde de wereld in trekken. Wellicht speelde ook het succes van Mike Oldfields "Tubular Bells" een rol bij de overstap. De albums uit de vroege "The Pink Years"-periode speelden een belangrijke rol in de krautrock. "The Virgin Years" braken aan voor Tangerine Dream.
"The Virgin Years" zouden een andere stijl laten horen, die uitmondde in een diversicatie binnen de elektronische muziek, de stroming "New Age" muziek begon op te komen, maar ook invloeden van de klassieke muziekstroming "minimal music" werden opgenomen. "The Virgin Years" begonnen met een album dat pas in 1986 werd uitgebracht. "Green Desert" werd opgenomen door Franke en Froese in een van de periodes dat Baumann afwezig was. Het album bevatte de overstap tussen de muzikale stijl tussen "The Early Years" en "The Virgin Years". Op 16 juni 1974 ging Tangerine Deam voor het eerste optreden in het Verenigd Koninkrijk, daarop volgde een tournee van drie weken. De concerten bestonden voor het overgrote deel uit improvisaties. "Phaedra" en "Rubycon" werden grote successen en het grootste succes van de band in die tijd. Op die albums ontwikkelde Tangerine Dream zich steeds meer binnen de stroming Berlijnse School voor elektronische muziek, samen met solist Klaus Schulze. Ook in de lente van 1975 was Baumann weer elders, Michael Hoenig (voorheen Agitation Free) viel voor een korte periode voor hem in. Opnamen gedurende die tijd zijn er niet, behalve in de boxen met Bootlegs. "Stratosfear" bracht niet alleen een Europses tournee met zich mee van 31 optredens; ook de Verenigde Staten kwamen aan de beurt met 16 concerten begin 1977.
In diezelfde periode beginnen de eerste opdrachten voor filmmuziek binnen te komen; een eerste resultaat is "Sorceror". Er zouden er nog veel volgen. Baumann vertrok vanwege zijn financiële problemen en muzikale meningsverschillen. Hij startte zijn eigen platenlabel "Private Music" en bracht enkele niet succesvolle soloalbums uit. Opvolger was Steve Jolliffe, die op "Cyclone" weer een zangstem in de band bracht. Ook Klaus Krüger kwam in de band. De fans hielden niet van het gezang en na een album was het alweer exit Jolliffe. Krüer werd gevraagd door Iggy Pop zodat na "Force Majeure" Tangerine Dream weer op zoek moest naar een derde man. Het werd Johannes Schmoelling. Succes volgde, zelfs in de DDR waar ze mochten optreden. Tangerine Dream is te horen in de moederpolitieserie in Duitsland: "Tatort"; van hun bijdrage verscheen de single "Das Mädchen auf der Treppe".
"The Virgin Years" komen tot een eind als het platenlabel onvoldoende geld ter beschikking stelt voor de opnamen van "Hyperborea". "The Blue" Years gaan beginnen. Met het livealbum "Poland" braken "The Blue Years aan". "The Blue Years" zijn een verwijzing naar het blauwe imprint van Jive Records, hun toenmalige platenlabel. Tangerine Drream is gedurende die jaren populair als schrijvers van filmmuziek. Naast de reguliere uitgaven verschenen nogal wat soundtracks. Ook verscheen er een soundtrack die niet op naam van de band werd uitgegeven, maar wel muziek van Tangerine Dream bevatte: "Risky Business" (Paul Brickman/1983). Voor het eerst verscheen de naam Jerome Froese op een album. Tegelijkertijd vertrok Johannes Schmoelling, die werd opgevolgd door Paul Haslinger. Na het concert te Berlijn waarvan de opnamen verschenen op "Livemiles" vertrok Franke, die bijna vanaf het begin de muzikale partner van Froese was geweest. Een tijdelijk vervanger werd gevonden in Ralf Wadephul. Hij zou de tour van 1988 meespelen en daarna weer vertrekken. Na "Livemiles" ging Tangerine Dream over naar Private Music, het platenlabel van Ex-lid Peter Baumann. De albums die daar uitgebracht werden vallen onder "The Melrose Years".
Na Virgin kwamen nog een aantal perioden met stijlwisselingen in het leven van de band, die meer dan 80 albums op haar naam heeft staan en ongeveer net zoveel personeelswisselingen.
Hun muziek is te omschrijven als: Ambient, Berlijnse School, Elektronische muziek, Krautrock, New Age. Ze brachten meer dan 145 albums en compilaties uit.