Joseph Ira "Joe" Dassin was een Frans-Amerikaanse zanger en componist. Lees verder
Joseph Ira "Joe" Dassin was een Frans-Amerikaanse zanger en componist.
Dassin werd geboren in New York als zoon van Jules Dassin, een filmregisseur en Béatrice Launer, een violiste. Hij groeide op in New York en Los Angeles. Jules Dassin vertrok in 1950 met zijn gezin naar Europa (Engeland, Frankrijk en Zwitserland).
Na het afsluiten van zijn studie aan het "Institut Le Rosey" in Zwitserland keerde Joe Dassin in 1957 terug naar de Verenigde Staten om aan de "University of Michigan" etnologie te studeren. Joe was niet alleen intelligent en veelzijdig, maar net als zijn moeder, ook heel muzikaal. Hij speelde diverse instrumenten, zoals piano, gitaar en banjo en was een groot bewonderaar van Georges Brassens. Om tijdens zijn studie wat extra geld te verdienen zong hij op zaterdagavonden in cafés met een Franse studievriend, Alain Giraud, de latere wetenschapper en schrijver. Tijdens zijn studie schreef Joe Dassin ook korte verhalen. Vier van deze korte verhalen werden in 2013 uitgegeven in het Frans ("Cadeau pour Dorothy").
Na het behalen van zijn masterdiploma in juni 1963 verhuisde Dassin weer naar Frankrijk om als technicus voor zijn ondertussen beroemde en succesvolle vader te gaan werken. Ook speelde hij als acteur in diverse films. In december 1963 leerde hij Maryse Massiera kennen tijdens een feest dat georganiseerd werd door Eddie Barclay. Een week later nodigde Joe haar uit om een weekend samen door te brengen en vanaf dat moment waren ze onafscheidelijk. Ze trouwden op 18 januari 1966.
Na hun scheiding in 1977 trouwde Joe op 14 januari 1978 in Cotignac met de zeven jaar jongere Christine Delvaux (1945-1995), die hij enige tijd eerder had leren kennen. Zij kregen twee zoons, Jonathan (14 september 1978), en Julien (22 maart 1980). Hun relatie was echter zo slecht geworden dat Joe kort na de geboorte van Julien een echtscheidingsprocedure opstartte.
Maryse Massiera, Joes eerste vrouw, had een vriendin, Catherine Regnier, die voor de in 1964 geopende Franse vestiging van CBS werkte. In datzelfde jaar vroeg Maryse aan Catherine om een door Joe gezongen liedje, "Freight Train" op een plaat te laten zetten om deze aan Joe voor zijn verjaardag te geven. CBS hoorde de plaat en bood Joe onmiddellijk een contract aan, dat Joe na enige aarzeling op 26 december 1964 tekende. Dit zou het begin worden van een succesvolle carrière die eindigde met zijn dood op 41-jarige leeftijd op 20 augustus 1980.
Na grote successen zoals "Les Dalton", "Marie-Jeanne" (oorspronkelijk geschreven en gezongen door Bobby Gentry), "Siffler sur la colline", "Les Champs Élysées", "L’Amérique" en "Ça va pas changer le monde" zouden er nog vele volgen. Joe Dassin bracht gedurende zijn carrière meer dan 300 liedjes uit in het Frans, Engels, Duits, Spaans, Grieks en Russisch. Talen die hij vloeiend sprak. Zijn belangrijkste succes werd echter "L’été indien", de grootste zomerhit ooit, die in mei 1975 werd uitgebracht en alle verkooprecords van CBS zou overtreffen.
Onmiddellijk hierna slaagde CBS erin om Joe Dassin opnieuw een contract met hen te laten tekenen, dit keer voor een periode van vijf jaar (1975-1980). Dit werd zijn laatste contract dat hem vooral de laatste twee jaar lichamelijk en geestelijk uitputte. Tijdens zijn optreden op 12 juli 1980 in het Port Canto in Cannes kreeg Joe een hartinfarct. Hij werd naar het Amerikaanse ziekenhuis in Neuilly gebracht waar hij twaalf dagen op de intensive care-afdeling werd verpleegd. Om te herstellen reisde hij met zijn twee zoontjes Jonathan en Julien, zijn moeder Bea en enkele vrienden op 16 augustus naar Tahiti. Daar kreeg hij op 20 augustus 1980 tijdens een lunch met zijn familie en vrienden het laatste en fatale hartinfarct.
Joe Dassin werd begraven op het Hollywood Forever Cemetery in Hollywood.