Märklin H0 - 8369 - Elektrische locomotief, BR E-19 van de Deutsche Reichsbahn-Gesellschaft (DRG) Met vervangende verpakking en boekjes van trix 22919 Bedrijfsnummer: E19 12 Rode kleurzetting met metaal grijs dak Donkergrijze kappen met rode spaakwielen. De adelaar met (dichtgemaakt) hakenkruis op de loc zal natuurlijk altijd controversieel blijven. De loc is geheel van metaal met kunststof onderdelen, zoals kappen van de assen Geen breuk of lakschade Getest op functies Deze loc is in een zeer fraaie nieuwstaat Bijna niet op de railbaan gestaan, zie (tand)wielen De locomotief heeft een 3-punts frontsein welke wisselt met de rijrichting. Lengte over de buffers: 19,5 cm 1 koppeling laat zich wat zakken en moet opnieuw gesteld worden Een schitterende locomotief, zeker in combinatie met een aantal stroomlijnrijtuigen. Er zijn niet veel locs en rijtuigen te vinden uit Tijdperk II en dat maakt de E19 natuurlijk bijzonder. De adelaar met (dichtgemaakt) hakenkruis op de loc zal natuurlijk altijd controversieel blijven. De E 19 is gebouwd voor reizigersvervoer bij hoge snelheid. Hiervoor werden vanaf de jaren '30 gestroomlijnde rijtuigen gebouwd. De typische samenstelling van een trein met een E 19 bestaat uit een aantal olijfgroene stroomlijnrijtuigen (bijvoorbeeld Märklin 43201, 43211, 43221 en 43231), een rood Mitropa restauratierijtuig (bijvoorbeeld Märklin 43241), eventueel een rood Mitropa slaaprijtuig (bijvoorbeeld Märklin 43251) en een olijfgroen postrijtuig (bijvoorbeeld Märklin 43261). Zie de foto's van deze zeer zware sterke loc Presentatierail hoort niet bij de verkoop Elektrische locomotief E 19/BR 119 In 1938 werd op basis van de E 18 vier wijnrode locomotieven van de serie E 19 gebouwd; 2 bij AEG en 2 bij Siemens/Henschel. De locs van AEG kregen de nummers E 19 01 en E 19 02; de locs van Siemens/Henschel kregen E 19 11 en E 19 12. Met alle vier de locs werden uitvoerige testritten gemaakt en uiteindelijk werden ze in 1939 en 1940 in vaste dienst gesteld. Ontwikkeling en Bedrijf In 1937 gaf de Deutsche Reichsbahn opdracht voor de bouw van een nieuwe serie locomotieven voor de lijn Berlin–Halle (Saale)–München, met een maximum snelheid van 180 km/h. Op de hellingen van de Frankenwaldbahn (maximaal 29 ‰ stijging) zouden deze locs minimaal 60 km/h moeten kunnen halen. Bovendien moest de maximum snelheid later opgeschroefd kunnen worden naar 200 km/h. Zowel bij AEG als bij Siemens/Henschel werden 2 locs gebouwd. De locs van AEG kregen de nummers E 19 01 en E 19 02; de locs van Siemens/Henschel kregen E 19 11 en E 19 12. De E 19 was in feite een sterk verbeterde versie van de E 18 (zie E 18 / BR 118), waarbij het onderstel met de asindeling 1'Do1' vrijwel onveranderd werd overgenomen. Voor de E 19 werd o.a. de vering verbeterd en er werden 500kW sterkere motoren ingebouwd. In 1938 werd de wijnrode E 19 01 voor het eerst aan het publiek gepresenteerd. Met alle 4 de locs werden uitvoerige testritten gemaakt en uiteindelijk werden ze in 1939 en 1940 in vaste dienst gesteld. Zoals zoveel locomotieven en treinstellen in die tijd werden ze door het nazi-regime als propagandamiddelen gebruikt. Deze locs waren, net als bijvoorbeeld de stoomlocs van de Baureihe 05, het beste wat Duitsland op spoorweggebied te bieden had. De locs hadden een theoretische topsnelheid van 225 km/h. Tot op heden is dit echter nooit getest, omdat de locs met die snelheid niet binnen de maximum afstand van 1000 meter tot stilstand zouden kunnen komen. Vanwege het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog zijn verdere ontwikkelingen aan het remsysteem niet doorgevoerd. Bovendien werden er vanwege de oorlog niet meer E 19's gebouwd. Na WOII nam de Deutsche Bundesbahn alle vier de locs over. De maximum snelheid werd in het begin van de jaren '50 teruggebracht naar 140 km/h. De wijnrode kleur werd verruild voor groen/zwart en later blauw/zwart. Als thuisbasis hadden de locs het Bahnbetriebswerk Nürnberg. Ze werden vooral ingezet op de lijn van Nürnberg over het Frankenwald naar Probstzella in de DDR en tussen Nürnberg en Regensburg. De locs kregen de nummer 119 001, 119 002, 119 011 en 119 012. Tussen 1975 en 1978 werden de locs buiten dienst gesteld. De E 19 01 is tegenwoordig nog te zien in het Deutsches Technikmuseum in Berlijn. De E 19 12 is voor het 150-jarig jubileum van de Duitse spoorwegen in 1985 volledig gerestaureerd en in blauwe kleurstelling gespoten. Later is de oorspronkelijke wijnrode kleur weer teruggebracht. De loc is te zien bij het DB-Museum in Nürnberg. De E 19 02 en de E 19 11 zijn in de jaren '80 gesloopt.